వైశంపాయనుడు ఇలా అన్నాడు - ఆ రాత్రి గడచింది. తెల్లవారగానే అనాయాసంగా సత్కర్మాచరణం చేసే పాండవులు వనంలోకి వెళ్లడానికి సిద్ధమయ్యారు. ఆ సమయంలో భిక్షాన్నంతో జీవించే బ్రాహ్మణులు వారితో పాటు వెళ్ళాడానికి వారి దగ్గర నిల్చున్నారు. (1)

అపుడు కుంతీపుత్రుడైన యుధిష్ఠిరుడు వారితో ఇలా అన్నాడు - బ్రాహ్మణులారా! మేము జూదంలో సమస్తధనం, రాజ్యం, సంపద పోగొట్టుకొన్నవాళ్ళం. ఫలమూలాలే ఆహారంగా తీసికొంటూ దుఃఖంతో వనానికి వెళుతున్నాం. అరణ్యం చాలా దోషాలకు నిలయం. సర్ప, సరీసృపాది భయంకర జంతువులతో కూడి ఉంటుంది. (2,3)

అక్కడ మీకు చాలా కష్టం కలుగుతుంది. ఇది నిశ్చయం. బ్రాహ్మణులకు కష్టం కలిగిస్తే అది దేవతలను కూడ నాశనం చేస్తుంది. ఇక నా మాట చెప్పాలా? అందువల్ల బ్రాహ్మణులారా! ఇక్కడ నుండి మీకిష్టమైన ప్రదేశానికి తిరిగివెళ్ళండి. (4)

బ్రాహ్మణులిలా అన్నారు - రాజా! మీరు ఎక్కడకు వెళితే అక్కడకే మేమూ రావడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాం. నీ యొక్క భక్తులమూ, సద్ధర్మం పట్ల దృష్టీ గల మమ్ములను విడిచిపెట్టడం నీకు తగదు. (5)

భక్తుల మీద దేవతలు కూడా జాలి చూపుతారు. అందునా ప్రత్యేకించి సదాచారాన్ని అవలంబించే బ్రాహ్మణుల మీద తప్పక జాలి చూపుతారు. (6)

యుధిష్ఠిరుడిలా అన్నాడు - బ్రాహ్మణులారా! నాకు కూడా బ్రాహ్మణుల యందు మిక్కిలి ఉత్కృష్టమైన భక్తి ఉంది. ఏ సహాయసాధనమూ లేని నా స్థితి నన్ను బాధిస్తోంది. ఈ నా సోదరులు ఫల, మూల, మధువులను తేగలరు. కాని వారు కూడా శోకం వల్ల కలిగిన దుఃఖంతో సమ్మోహితులై ఉన్నారు. (7,8)

ద్రౌపదికి జరిగిన అవమానంచేతనూ, రాజ్యాపహరణం చేతనూ నా సోదరులు మిక్కిలి దుఃఖపీడితులై ఉన్నారు. అందువల్ల వారినింకా కష్టాలపాలు చేయడం నాకిష్టం లేదు. (9)

బ్రాహ్మణులిలా అన్నారు - రాజా! మా పోషణను గురించిన చింత నీకు అక్కర లేదు. మేము స్వయంగా మా అన్నాదికాలను సమకూర్చునొకి మీ వెంట వస్తాం. (10)

ఇష్టమైన ధ్యానంతోనూ, జపాలతోనూ నీకు శుభాన్ని కలుగజేస్తాం. అందమైన కథలతో నీతోపాటు ఆనందంగా ఉంటాం. (11)

యుధిష్ఠిరుడిలా అన్నాడు - మహాత్ములారా! ఇది ఇంతే. సందేహం లేదు. నేను బ్రాహ్మణులతో ఎల్లప్పుడూ ఆనందంగా ఉంటాను. కాని ధనహీనత వల్ల నాకిది అపకీర్తికరమని చూస్తున్నాను. (12)

మీరు స్వయంగా ఆహారం తెచ్చుకొని తింటూంటే నేను ఎలా చూడగలను? మీరు కష్టాలనుభవించడానికి తగినవారు కారు. కాని నాపట్ల భక్తితో కష్టాలు పడుతుంటే ఎలా చూడగలను? దీనికంతటికి పాపాత్ములైన ధార్తరాష్ట్రులు నిందింపదగినవారు. (13)

వైశంపాయనుడిలా అన్నాడు - రాజా! ఈ విధంగా చెప్పి ధర్మరాజు దుఃఖిస్తూ నేలపై చతికిలపడ్డాడు. అపుడు ఆధ్యాత్మరతుడు, విద్వాంసుడు, యోగశాస్త్రంలోనూ, సాంఖ్యశాస్త్రంలోనూ కుశలుడూ అయిన శౌనకుడనే బ్రాహ్మణుడు రాజుతో ఇలా అన్నాడు. (14,15)

శోకింపదగిన సందర్భాలు వేలకొద్దీ ఉంటాయి. భయపడదగిన సందర్భాలు వందలకొద్దీ ఉంటాయి. అవి నిత్యం మూఢుడైన మానవుని మాత్రమే ఆవేశిస్తాయి. పండితుని అవి ప్రభావితం చేయలేవు. (16)

జ్ఞాన విరుద్ధాలైన కర్మలలోనూ, దోషయుక్తాలై శ్రేయస్సును భంగపరిచే కర్మలలోనూ నీవంటి బుద్ధిమంతులు ఆసక్తి చూపరు. (17)

రాజా! అన్ని అమంగళాలను నాశనం చేయగలిగి, యమనియమాదులైన అష్టాంగములుగలిగి, శ్రుతి స్మృతులచే సమర్థింపబడే ఉత్తమమైన బుద్ధి నీలో ఉన్నది. (18)

ధననాశనం వల్ల కలిగిన కష్టాలలోను, దాటశక్యంగాని దుఃఖాలలోను, స్వజనానికి వచ్చిన ఆపదలలోనూ నీ వంటివారు శారీరక మానసిక దుఃఖాలతో కృశించరు. (19)

పూర్వకాలంలో ఆత్మస్థైర్యాన్ని కలిగించే గీతాలను మహాత్ముడైన జనకుడు గానం చేశాడు. నేను ఆ శ్లోకాలను చెప్తాణు విను. (20)

ఈ జగత్తంతా, శారీరక దుఃఖాలతోను, మానసిక దుఃఖాలతోనూ బాధపడుతూ ఉంటుంది. వాటిని శాంతింపజేసే ఉపాయాన్ని సంక్షేపంగాను, విస్తరంగాను చెపుతా విను. (21)

1) వ్యాధి 2) అనిష్టసంఘటనం 3) శ్రమ 4) ఇష్టమైన దాన్ని విడవటం అనే ఈ నాలుగు కారణాల వల్ల శారీరక దుఃఖం కలుగుతుంది. (22)

సకాలంలో ఈ నాలుగింటికి 1) ప్రతీకారం (విరుగుడు) చేయడం 2) వాటిని గురించి ఆలోచించకపోవటం అనే ఈ రెండు నివారణోపాయాలచేత ఆధివ్యాధులను ఉపశమింపజేయవచ్చు. (23)

అందువలన బుద్ధిమంతులు, విద్యావంతులు అయిన మానవులు మనసునకు ప్రియమైన మాటలచేత, హితాలైన భోగాలను కూర్చటంచేత ముందుగానే మానసిక దుఃఖాలకు ఉపశమనం కలిగిస్తారు. (24)

కాల్చిన ఇనుపగుండును కుండలోని నీటిలో వేస్తే, ఆ నీరు కుతకుతలాడుతుంది. మానసిక దుఃఖం చేత శరీరం కూడా అలాగే తాపం చెందుతుంది. (25)

అందువలన నీటిచేత అగ్నిని ఉపశమించినట్లుగా జ్ఞానం చేత మానసిక దుఃఖాన్ని శాంతింపజేయాలి. మనస్సు ప్రశాంతంగా ఉంటే అతని శారీరక తాపం కూడా ఉపశమిస్తుంది. (26)

మానసిక దుఃఖానికి మూలం స్నేహం (సంసారం పట్ల ఆసక్తి) ఈ స్నేహం వల్లనే జీవుడు ఆసక్తుడై దుఃఖాన్ని పొందుతున్నాడు. (27)

దుఃఖాలన్నీ స్నేహం కారణంగానే ఏర్పడుతున్నాయి. భయాలూ స్నేహం వల్లే కలుగుతున్నాయి. శోకం, ఆనందం, ఆయాసం (అలసట) అన్నీ స్నేహం వల్లే కలుగుతున్నాయి. స్నేహం వల్లనే విషయసుఖం మీద మనసూ (భావం), అనురాగమూ ఏర్పడుతున్నాయి. ఈ భావానురాగాలు రెండూ అనర్థకారకాలే. అందులో మొదటిదైన భావం మిక్కిలి అనర్థకారకం. (28,29)

చెట్టుతొర్రలోని నిప్పు చెట్టును సమూలంగా పూర్తిగా దహించినట్లు, స్వల్పమైనదైనా రాగమనే దోషం ధర్మార్థాలను రెంటినీ నాశనం చేస్తుంది. (30)

విషయసుఖాలు అందుబాటులోలేక వాటిని విడిచి పెట్టేవాడు త్యాగి కాదు. విషయసుఖాలు లభించినప్పటికీ వాటియందు దోషాన్ని గుర్తించి విడిచిపెట్టేవాడే అసలైన త్యాగి. అట్టివాడే వైరాగ్యాన్ని పొందుతాడు. మనస్సులో దేనిపట్లా వైరం లేకుండా బంధవిముక్తుడౌతాడు. (31)

అందువల్ల మిత్రులపట్ల గాని, ధనరాశుల పట్లగాని ఆసక్తి కలిగి ఉండకూడదు. తన శరీరం పట్ల కలిగిన ఆసక్తిని కూడా జ్ఞానం చేత నివారించుకోవాలి. (32)

తామరాకుమీద నీరు అంటదు. అలాగే జ్ఞానులు, యోగులు, శాస్త్రజ్ఞులు, జితేంద్రియులు - వీరి మీద ఆసక్తి అనేది తన ప్రభావాన్ని చూపలేదు. (33)

రాగానికి వశుడైనవాడు కామంచేత ఆకర్షింపబడతాడు. దానిచేత అతనిలో కోరిక పుడుతుంది. దానివల్ల తృష్ణ వృద్ధి చెందుతుంది. తృష్ణ అన్నింటికంటె పాప ప్రవృత్తిని కలిగిస్తుంది. అది నిత్యం మానసికోద్వేగాన్ని కలిగిస్తుంది. అధర్మంతో కూడిన ఘోరమైన పాపపరంపరలోకి నెట్టుతుంది. (34,35)

ఎంతటి బుద్ధిమంతులకైనా ఈ తృష్ణ విడువశక్యం గాదు. శరీరం నశిస్తున్నా ఈ తృష్ణమాత్రం నశించదు. ఈ తృష్ణ ప్రాణాంతకమైన రోగం. దీన్ని విడిచినవానికే సుఖం లభిస్తుంది. (36)

మానవుల శరీరాంతర్గతంగా ఉండే ఈ తృష్ణకు ఆద్యంతాలు లేవు. కాలిన ఇనుపగుండువలె ఇది ప్రాణులను నాశనం చేస్తుంది. (37)

కర్ర తన నుండి పుట్టిన నిప్పు వల్లనే నశిస్తుంది. అదే విధంగా వశం తప్పిన మనసు కల మానవుడు సహజంగా తనలో నుండి పుట్టిన లోభం చేతనే నాశనమవుతాడు. (38)

ప్రాణులందరికీ మృత్యువు వల్ల భయమున్నట్లుగా ధనవంతులందరికి రాజు వల్ల, నీటి వల్ల, నిప్పు వల్ల, దొంగ వల్ల, తనవారి వల్లనూ ఎల్లపుడూ భయం కలుగుతూనే ఉంటుంది. (39)

మాంసం ఆకాశంలో పక్షుల చేత, భూమి మీద క్రూరమృగాలచేత (శ్వాపదాలచేత), నీటిలో చేపలచేత తినబడినట్లుగా, ధనవంతుడు అంతటా అందరిచేత తినబడతాడు. (40)

మానవులకు కొందరికి ధనమే అనర్థానికి కారణమవుతుంది. డబ్బు వల్ల కలిగే సుఖాల మిద ఆసక్తి కలవాడు శాశ్వతమైన (శ్రేయస్సును) సుఖాన్ని పొందలేడు. (41)

అందువల్ల ధనప్రాప్తికై చేసే ఉపాయాలన్నీ మనస్సులోని మొహాన్ని పెంచేవే. మానవులకు డబ్బువల్ల కార్పణ్యం, గర్వం (అభిమానం), కోపం, భయం, ఉద్వేగం అనే దుఃఖాలు కలుగుతాయని విద్వాంసులు చెప్తారు. డబ్బు సంపాదించడంలో, దాన్ని రక్షించుకోవడంలో, అది క్షీణించినపుడూ మానవులు మిక్కిలి దుఃఖాన్ని అనుభవిస్తారు. డబ్బుకారణంగా ఇతరులను చంపుతారు. డబ్బును త్యాగం చేయటం వల్ల చాలా దుఃఖం కలిగిస్తుంది. ధనాన్ని రక్షించినా, అది శత్రువువంటిదే. (42-44)

ధనాన్ని దుఃఖంతో (కష్టంతో) సంపాదిస్తారు. అందువల్ల దాని నాశాన్ని గురించి చింతించకూడదు. మూఢులు ఎల్లప్పుడూ అసంతుష్టులుగానే ఉంటారు. పండితులు సంతుష్టులుగా ఉంటారు. (45)

ధనదాహానికి అంతులేదు. సంతుష్టే మిక్కిలి సుఖం. అందువల్ల పండితులు సంతోషమే గొప్పదని భావిస్తారు. (46)

యౌవనం, అందం, జీవితం, రత్నాలు కూడబెట్టడం, ఐశ్వర్యం, ఇష్టులతో ఉండటం - ఇవన్నీ అనిత్యాలే. వీటి పట్ల పండితుడు లోభం చెందకూడదు. (47)

అందువల్ల ధనాన్ని కూడబెట్టడాన్ని విడిచిపెట్టాలి. దాని వల్ల కలిగే కష్టాలను ధైర్యంగా సహించాలి. ధనాన్ని కూడబెట్టినవాడు ఎవడూ కూడా (ఉపద్రవం) కష్టపడకుండా లేడు. అందుకే ధార్మికులైన జనులు దైవేచ్ఛగా లభించిన ధనాన్నే ప్రశంసించారు. (48)

ధర్మంకోసం ధనాన్ని కోరేవాడు కూడా ధనాన్ని కోరకుండా ఉండటమే మంచిది. బురదను తొక్కి కాలు కడుగుకొనటం కంటె, దూరంగా తాకకుండా ఉండటమే మానవులకు శ్రేయస్సు కదా! (49)

యుధిష్ఠిరా! ఈ విధంగా నీవు దేవిపట్లనూ కోరిక కలిగి ఉండటం యుక్తం కాదు. నీవు ధర్మ ప్రయోజనం కోరుతుంటే అర్థం పట్ల కోరికను విడిచిపెట్టు. (50)

ధర్మరాజు అన్నాడు - బ్రాహ్మణోత్తమా! ధనం వల్ల కలిగే భోగాల పట్ల కాంక్షతో నేను ధనాన్ని కోరడం లేదు. ఈ బ్రాహ్మణులను పోషించడం కోసం ధనాన్ని కాంక్షిస్తున్నాను కాని ధనం పట్ల లోభం వల్ల కాదు. (51)

బ్రాహ్మణోత్తమా! నా వంటివాడు గృహస్థాశ్రమంలో ఉంటూ తన్ను అనుసరించినవారి రక్షణపోషణలను చేయకుండా ఎలా ఉండగలడు? (52)

గృహస్థుని భోజనంలో దేవ పితృ మనుష్యాది సమస్తప్రాణులకు భాగం కల్పింపబడింది. అదేవిధంగా తాముగా వండుకొని తినని సన్యాసి మొదలైన వారికి గృహస్థు తప్పక అన్నం పెట్టాలి. (53)

కూర్చోడానికి స్థానం, ఆసనానికి తృణం(కుశలు), త్రాగటానికి నీరు, తీయని సత్యవాక్కు - ఈ నాలుగు సత్పురుషుల ఇళ్ళలో ఎన్నడూ తరిగిపోవు. (54)

రోగాదిపీడితునికి శయ్య, మిక్కిలి శ్రమచెందిన వానికి ఆసనం, దప్పిక గలవానికి పానీయం, ఆకలిగొన్న వానికి భోజనం ఇవ్వాలి. (55)

ఇంటికి వచ్చిన వానిని ఆదరంగా చూడాలి. మనసిచ్చి మంచి మాటలు పలకాలి. లేచి ఆసనం ఇవ్వాలి. అతిథిరావడం చూడగానే లేచి ఎదురేగాలి. ఉచితంగా అతనిని గౌరవించాలి - ఇది సనాతనమైన ధర్మం. (56)

అగ్నిహోత్రం, ఆబోతు, జ్ఞాతులు, అతిథులు, బాంధవులు, పుత్రులు, భార్య, సేవకులు - వీరిని గృహస్థు యథోచితంగా గౌరవించాలి. అలా చేయకుంటే వారి కోపాగ్నిచే గృహస్థుడు దహింపబడుతాడు. (57)

కేవలం తనకోసమే అన్నం వండుకొనకూడదు. వృథాగా పశువులను హింసింపగూడదు. విధిపూర్వకంగా దేవతాదులకు సమర్పింపని దాన్ని తాను కూడా తినరాదు. (58)

కుక్కలకు, శ్వపాకులయిన చండాలురకూ, పక్షులకూ నేలపై అన్నాన్ని విడిచిపెట్టాలి. ఉదయం, సాయంకాలం ఇలా ఇవ్వటాన్ని వైశ్వదేవమని అంటారు. (59)

ఇంటిలో అందరికీ పెట్టగా మిగిలిన అన్నమును విఘసమంటారు. (యజ్ఞశేషమైన) వైశ్వదేవం చేశాక ఉన్న అన్నాన్ని అమృతమంటారు. అందువల్ల గృహస్థుడు నిత్యమూ విఘసాశి, అమృతభోజనుడు కావాలి. (60)

అతిథిపై దృష్టిపెట్టాలి. మనస్సు పెట్టాలి. సత్యమైన మధురభాషణం చేయాలి. వెళ్లేటప్పుడు అతనిని అనుసరించాలి. ఇంటిలో ఉన్నంతసేపూ అతనితో గడపాలి (సేవించాలి). ఇదే ఐదు దక్షిణలతో కూడిన అతిథియజ్ఞం. (61)

అపరిచితుడు, శ్రాంతుడూ అయిన బాటసారికి ప్రసన్నతతో అన్నం పెట్టిన గృహస్థునికి ఎంతో పుణ్యఫలం లభిస్తుంది. (62)

విప్రోత్తమా! ఈ విధంగా గృహస్థాశ్రమంలో వ్యవహరించే గృహస్థు ఉత్తమధర్మాన్ని పొందుతాడని చెపుతున్నారు. ఈ విషయంలో మీ అభిప్రాయమేమిటి? (63)

శౌనకుడిలా అన్నాడు - అయ్యో! ఇది చాలా దుఃఖకరమైన మాట. ఈ లోకంలో పరస్పర విరుద్ధాలైన విషయాలు కనబడుతున్నాయి. సత్పురుషుడు దేనికి సిగ్గుపడుతున్నాడో, దుష్టుడు దానిచేతనే సంతోషిస్తున్నాడు. (64)

మూర్ఖుడు (అజ్ఞాని) తన అశన, శిశ్నతృప్తికై (ఉదర పోషణకు, జననేంద్రియతృప్తికి) ఇంద్రియార్థాలైన విషయసుఖాలకు వశుడై మోహరాగాలకు అధీనుడై విషయసామగ్రినే విఘసంగా భావించి, వాటిని సంపాదిస్తాడు. (65)

తెలిసినవాడైనా మానవుడు ఆకర్షించే స్వభావం కల ఇంద్రియాలచేత విషయాల వైపుకు లాగబడతాడు. అట్టివాడు విచారణశక్తిని కోల్పోయి అదుపులోలేని గుర్రాల చేత సారథి పొందే అవస్థ పొందుతాడు. (66)

మనస్సుతోపాటు పంచేంద్రియాలు వాటి వాటి విషయాల పట్ల ప్రవర్తించినపుడు, ప్రాణుల పూర్వ సంకల్పానికి అనుగుణంగా మనస్సు చలిస్తుంది. (67)

మనస్సు ఏ ఇంద్రియ సంబంధమయిన విషయాలను సేవింపగోరుతుందో ఆ విషయాల మీద ఆసక్తి కల్గుతుంది. వాటి అనుభవమందు మనసుకు ప్రవృత్తి కలుగుతుంది. (68)

అనంతరం మానవుడు సంకల్పమనే బీజం గల కాముని యొక్క్ విషయాలనే బాణాలచే కొట్టబడతాడు. అగ్నిపట్ల లోభంతో పురుగు అగ్నిలో పడిపోతుంది. అలాగే మానవుడు లోభాగ్నిలో పడతాడు. (69)

అటుపై యథేచ్ఛగా ఆహారవిహారాలచే మోహితుడై మహామోహమయమైన విషయసుఖంలో మునిగిపోతాడు. తన్ను తాను తెలిసికోలేడు. (70)

ఈ విధంగా అవిద్య, కర్మ, తృష్ణలచే చక్రం వలె సంసారంలో తిరుగుతూ వివిధ యోనుల యందు పడుతున్నాడు (జన్మలెత్తుతున్నాడు). (71)

బ్రహ్మ మొదలుకొని గడ్డిపోచవరకు కల అన్నిప్రాణులలోను ఆకాశంలో, జలంలో, భూమి మీద మరల మరల పుట్టుతున్నాడు. (72)

అజ్ఞానులైన మానవుల గతి ఈ విధంగా ఉంటుంది. ఇక ధర్మమునందు, శ్రేయస్సునంది తత్పరులై, మోక్షాసక్తి గల వివేకుల గతిని గురించి చెప్తాను విను. (73)

కర్మను చెయ్యి, విడిచిపెట్టు అని వేదవచనం. అందువల్ల ఈ ధర్మాలన్నింటిని అభిమానంతో "నేను చేస్తున్నాను" అనే భావంతో చేయరాదు. (74)

యజ్ఞం, అధ్యయనం, దానం, తపస్సు, సత్యం, క్షమ, ఇంద్రియనిగ్రహం, లోభం లేకుండుట - ఈ ఎనిమిది ధర్మమార్గాలు. (75)

ఇందలి మొదటి నాలుగు యజ్ఞాధ్యయనదానతపస్సులు పితృయాన మార్గంలో ఉంటాయి. అనగా వీటిని సకామంగా ఆచరిస్తే పితృయాన మార్గంలో తీసికొని వెళ్తాయి. అగ్నిహోత్రాది కర్మలు అవశ్యకరణీయాలు. అభిమానాన్ని విడిచి కర్తవ్యబుద్ధితో చెయ్యాలి. (76)

తరువాత చెప్పిన నాలుగు సత్యం, క్షమ, ఇంద్రియ నిగ్రహం, అలోభం - అనేవి దేవయానమందున్నవి. సత్పురుషులు ఈ మార్గాన్ని ఆచరిస్తారు. అష్టాంగమార్గం ద్వారా విశుద్ధాత్ముడై వీటిని ఆచరించాలి. (77)

సంపూర్ణంగా సంకల్ప సంబంధం వల్ల, బాగుగా అంతర్బాహ్యేంద్రియాలను నిగ్రహించడం వల్ల, చక్కగా అహింసాది వ్రతాలను ఆచరించడం వల్ల, చక్కగా గురువును సేవించడం వల్ల, యోగసాధనోచితమైన ఆహారం తీసికొనవడం వల్ల, బాగుగా వేదాధ్యయనం వల్ల, సంపూర్ణ కర్మసంన్యాసం వల్ల, మనోవృత్తుల సంపూర్ణ నిగ్రహం వల్ల మానవుడు పరమకళ్యాణస్థితిని పొందుతాడు. (78,79)

సంసారాన్ని జయించాలనే కోరిక కల మానవులు రాగద్వేష వినిర్ముక్తులై ఈ విధంగా కర్మలను ఆచరిస్తారు. ఇటువంటి నియమాలు పాటించి దేవతలు ఐశ్వర్యాన్ని పొందారు. (80)

రుద్రులు, సాధ్యులు, ఆదిత్యులు, వసువులు, అశ్వినులు యోగైశ్వర్యంతో కూడి ఈ జనులనందరిని రక్షించి పోషిస్తున్నారు. (81)

కౌంతేయా! అదే విధంగా నీవు కూడ పూర్తిగా ఇంద్రియ నిగ్రహం వహించి, తపస్సు చేత సిద్ధిని, యోగసిద్ధిని పొందు. (82)

యజ్ఞ యద్ధాది కర్మల్చే పితృమాతృమయి అయిన సిద్ధి కలుగుతుంది. దానిని ఇప్పటికే నీవు పొందావు. ఇపుడు తపస్సు ద్వారా యోగసిద్ధిని సాధించు. దానిచేతనే బ్రాహ్మణుల ధారణ పోషణాలు జరుగుతాయి. (83)

ఇదు శ్రీమహాభారతమున వనపర్వమున అరణ్యపర్వమను ఉపపర్వమున పాండవులవనగమన మను రెండవ అధ్యాయము. (2)